Afgelopen maandag 16 januari bezette de UvA-tak van University Rebellion de Amsterdamse Academische Club. Uiteindelijk werd de ME ingezet om het gebouw te ontruimen. Voor sommigen is dat een logische stap: de activisten eigenen zich een plek toe die niet alleen aan hen toebehoort. “Dit is ook mijn gebouw, en zij representeren mij niet” zullen sommigen studenten en medewerkers gedacht hebben.

Ergens begrijp ik dat sentiment: geen enkele subgroep binnen de UvA zou zich zomaar een deel van de universiteit moeten kunnen toe-eigenen. De universiteit is van ons allemaal. Of zou dat in ieder geval moeten zijn. Maar dat was ook de strekking van één van de boodschappen van de activisten: democratisering en meer autonomie voor studenten en medewerkers. De vraag is in hoeverre er nog sprake is van een bezetting als de “bezetters” in feite iedereen oproepen om mee te denken en mee te doen.

Een idee dat misschien een beetje helpt bij het omgaan met de dood.

We zouden het geluk soms wel in een doosje willen stoppen. Het vastleggen. Opnemen. De tijd stoppen. Een fijne vakantie. Een mooie wandeling.

Maar het gaat voorbij. Alles gaat voorbij. Gedachtes komen en gaan. Mensen komen en gaan. Moleculen stromen heen en weer. Het is een grote soep. Ons lichaam ook. πάντα ῥεῖ.

Het magnifieke van alles is de orde die tijdelijk tot stand komt. Het is natuurlijk eigenlijk ook een constante stroom van van alles en nog wat. Maar op de tijdschaal van opstaan en naar bed gaan lijkt er iets constants te zijn. Wij zijn gedurende een bepaalde tijd min of meer hetzelfde.

Een eerste versie van deze tekst is geschreven voor, en voorgedragen tijdens een “kroegcollege” waar studievereniging “Spectrum” mij in januari 2020 voor uitnodigde. Het thema dat mij hierbij werd meegegeven was de “privatisering van geluk”.

Intro

Dank voor uitnodiging. Ik vind dit heel leuk, zo’n vrije opdracht. Dat ik zelf een verhaal mag maken. Als werkgroepdocent kan je de les natuurlijk altijd wel een beetje sturen. Maar je vertelt uiteindelijk toch vaak het verhaal van iemand anders. Als het goed is.

Wat me opviel afgelopen zondag, was hoe makkelijk mensen met elkaar samen staan te protesteren. Allemaal verschillende verhalen. Wereldbeelden. Iedereen is ergens anders boos over.

De suggestie van de sprekers, dat hier een inclusieve tolerante groep mensen staat te protesteren (“liefde en vrijheid!”) is natuurlijk bullshit: als extreemrechts welkom is, is effectief een heel groot deel van Nederland niet welkom (Nazi’s in Amsterdam). Als je als gezonde jonge man weigert je eigen (wetenschappelijk ongegronde) angsten opzij te zetten om de (wetenschappelijk gegronde) angsten van kwetsbare ouderen weg te nemen ben je een bange aso, en sluit je effectief een grote groep mensen buiten (Eigen angst eerst).¹

Vandaag at ik een broodje kaas in het speeltuintje tegenover de AH van de Elandsgracht. Er kwam een vrouw naast me zitten met een cello. Ik dacht eerst dat ze alleen was. Later begreep ik dat haar kind in het speeltuintje rondrende. Ik vroeg “kom je ergens vandaan, of moet je ergens heen?”

Ze kwam van cello-les. Ze speelde Bach. Ja die ene suite. Het ging niet zo lekker. Ze had volgens haar lerares moeite de maat te houden.

Het fascineert me hoe normaal het lijkt te zijn geworden dat er uitgesproken nazi’s en fascisten meelopen in de protesten tegen de corona-maatregelen van afgelopen zondag. Het maakt me niet uit hoe (il)legitiem en (slecht) onderbouwd je zorgen zijn over deze maatregelen, als je organisaties als Voorpost met prinsenvlaggen laat meelopen heb je echt ergens een cruciale afslag gemist. In je leven. In je hoofd.

Lees vooral dit stuk over het protest van 5 september. Adriaan ter Beek zit er bovenop.

Rob wees me onlangs op dit prachtige fenomeen/concept, en vroeg me wat een goede Nederlandse vertaling zou kunnen zijn. Ik dacht aan:

• Opazichters
• Toezichtouder
• Hekwerkers

Iemand anders nog ideeën?

Vandaag kwam ik erachter dat het voorvoegsel “pen” in het woord “penultimate” te herleiden is tot het Latijnse “paene” dat “bijna” betekent. Dus “penultimate” is “bijna laatste”. En “peninsula” is een “bijna eiland”. Dat vond ik leuk.

Toen realiseerde ik me dat dit in het Nederlands ook zo werkt: wanneer iets “schier onmogelijk” is, is het bijna onmogelijk. Dus een schiereiland is ook een “bijna eiland”.

Is Schiermonnikoog dan ook bijna een monnikoog? Of zat het ooit vast aan Friesland ofzo? Dat zou je dan toch schier gaan denken.

Quote Mussolini:

“Everything I have said and done in these last years is relativism by intuition… From the fact that all ideologies are of equal value, that all ideologies are mere fictions, the modern relativist infers that everybody has the right to create for himself his own ideology and to attempt to enforce it with all the energy of which he is capable” (Mussolini, cited in Sayer, 2000, p. 47).cite:sayer2000

Sommige mensen, waaronder Thierry Baudet, zeggen geen corona vaccinatie te willen omdat het vaccinatieprogramma volgens hen één groot experiment is waarvan de bijwerkingen op de lange termijn onduidelijk zijn.

De grap is dat al deze mensen, waaronder Baudet, of ze nou willen of niet, sowieso al onderdeel zijn van één van de meest grootschalige experimenten uit de menselijke geschiedenis; eentje waarvan we de bijwerkingen - i.t.t. die van de coronavaccins - niet rustig in gecontroleerde experimentele omgeving kunnen vaststellen. Hier lijken ze zich een stuk minder druk over te maken.